Pojęcie „bezpiecznej dawki” to skomplikowana koncepcja i zależy od szeregu czynników poza dowodami naukowymi (toksycznością): na przykład czynników o charakterze gospodarczym (koszty wyeliminowania lub ograniczenia poziomu narażenia), czynników związanych ze zdrowiem publicznym (całkowite obciążenie danej społeczności chorobami) oraz czynników o charakterze społecznym i politycznym (co opinia publiczna i politycy uznają za dopuszczalne).

Ogólnie rzecz biorąc, w przypadku substancji rakotwórczych nie ustala się żadnej konkretnej „bezpiecznej dawki” i zaleca się stosowanie polityki całkowitego unikania kontaktu z takimi substancjami – dotyczy to na przykład niektórych substancji rakotwórczych, na których działanie dana osoba może być narażona w pracy, takich jak azbest; w przypadku wielu innych substancji chemicznych występujących w środowisku, takich jak niektóre zanieczyszczenia powietrza, nie jest to jednak możliwe. Na przykład w Unii Europejskiej wprowadzono całkowity zakaz stosowania azbestu w celu wyeliminowania narażenia na jego oddziaływanie. Niektóre poziomy narażenia są jednak tak niskie, że w odbiorze społecznym są obecnie uznawane za dopuszczalne: na przykład w celu zapewnienia należytej ochrony zdrowia ludzkiego Unia Europejska ustanowiła dwie dopuszczalne wartości emisji cząstek stałych (PM₁₀) będących jedną z substancji zanieczyszczających powietrze: średnią dzienną wartość emisji PM₁₀ i średnią roczną wartość emisji PM₁₀ (dyrektywa 2008/50/WE w sprawie jakości powietrza).