Większość zastosowań promieniowania wynikających z działalności człowieka jest regulowana przepisami prawa. Zgodnie z tymi przepisami na ogół jedynie upoważnieni użytkownicy mogą wykorzystywać materiały promieniotwórcze. Przepisy określają rygorystyczne ograniczenia w zakresie ewentualnego uwolnienia substancji promieniotwórczych do środowiska. Ponadto zgodnie z wymogami tych przepisów pracodawcy są zobowiązani do kontroli i ograniczania narażenia swoich pracowników na promieniowanie.

W opiece zdrowotnej promieniowanie wykorzystuje się na ogół tylko w przypadku, gdy lekarz uzna, że wobec pacjenta należy zastosować konkretne postępowanie, które może polegać na wykonaniu diagnostycznego zdjęcia rentgenowskiego, tomografii komputerowej, badania z użyciem znacznika izotopowego lub radioterapii. W takich sytuacjach lekarz dokonuje oceny korzyści wynikających dla pacjenta z postawienia diagnozy lub skutków leczenia, porównując je z niskim dodatkowym ryzykiem zachorowania na raka powstałym w wyniku narażenia na promieniowanie. W większości państw przyjęte zostały wytyczne ułatwiające takie oceny kliniczne.

Niektórych naturalnych źródeł promieniowania nie można łatwo kontrolować. Narażenie na promieniowanie kosmiczne i promieniowanie gamma wynikające z naturalnej promieniotwórczości skał i gleb w bardzo dużym stopniu zależy od miejsca zamieszkania. Najistotniejszym źródłem narażenia na promieniotwórczość naturalną, którą można kontrolować, jest radon w domach i miejscach pracy .