Stężenie radonu mierzy się jako ilość promieniotwórczości radonu na każdy metr sześcienny powietrza (w bekerelach na metr sześcienny; Bq/m³). Zgodnie z międzynarodowymi wytycznymi poziom radonu powinien zostać obniżony, jeżeli przekracza 100–300 Bq/m³.

Choć radon występuje w większości budynków, w szczególności w pomieszczeniach na parterze lub pomieszczeniach znajdujących się bezpośrednio powyżej lub poniżej takich pomieszczeń, poziomy radonu w domach na określonym obszarze będą oscylowały w pewnym zakresie i w większości przypadków będą niskie. Może się jednak zdarzyć, że w danym miejscu poziom może być wyższy, chociaż w pewnym stopniu zależy to od budowy geologicznej danego obszaru.

Dane państwo może posiadać mapy (często on-line) pozwalające sprawdzić, czy domy położone na danym obszarze są bardziej czy mniej narażone na wysokie poziomy radonu. Jeżeli okaże się, że dom, w którym zamieszkuje dana osoba, znajduje się na obszarze o podwyższonym poziomie ryzyka narażenia na oddziaływanie radonu, zaleca się zlecenie zbadania domu pod kątem poziomów radonu.

Rysunek 2: Mapa ryzyka związanego z radonem – na rysunku przedstawiono zestawienie wyników kampanii związanej z pomiarami poziomów radonu przeprowadzonymi w całej Europie.

Źródło: Źródło: za Dubois, G. (2005). An overview of radon surveys in Europe. EUR 21892 EN, EC. Luksemburg: Urząd Publikacji Unii Europejskiej. © Wspólnoty Europejskie, 2005 r.

Aby ustalić poziom radonu w danym domu należy zmierzyć stężenie radonu w powietrzu wewnątrz pomieszczeń. Pomiaru stężenia radonu dokonuje się często za pomocą niewielkich czujników wykonanych z tworzyw sztucznych, które umieszcza się w domu na okres kilku tygodni, aby prawidłowo zmierzyć średnie stężenie radonu. W przypadku większości pomiarów stężenia radonu wspomniane czujniki należy następnie przekazać do laboratorium w celu przeprowadzenia analizy.

Rysunek 3: Czujnik radonu.

Źródło: za zgodą ze strony internetowej www.ukradon.org/article.php?key=measureradon.