Każde narażenie na działanie promieni słonecznych powoduje pewne uszkodzenia skóry. Zazwyczaj organizm jest w stanie naprawić te uszkodzenia. Jeżeli uszkodzenia są jednak poważne, staje się to o wiele trudniejsze.

Niełatwo jest przedstawić dokładną definicję „nadmiernego narażenia na promieniowanie słoneczne”, ponieważ zależy to od osobistych cech charakterystycznych, takich jak typ skóry danej osoby, natężenie promieniowania słonecznego oraz miejsce pobytu danej osoby (indeks UV; UVI). Poziom uszkodzeń rośnie wraz z wydłużeniem czasu narażenia na działanie promieni słonecznych i uszkodzenia będą poważniejsze, jeżeli narażenie na działanie promieni słonecznych ma miejsce w momencie, kiedy promieniowanie słoneczne jest bardzo silne, np. około południa, w najcieplejszej porze dnia (np. pomiędzy godziną 11:00 a godziną 15:00) i podczas miesięcy letnich. Przykładowo: w przypadku indeksu UV wynoszącego 6, co jest łatwo osiągalne w południe wiosną i latem, osoba o skórze typu 1 lub 2 dozna oparzenia słonecznego w ciągu 10–15 minut.

Wychodząc na zewnątrz w słoneczny dzień, należy zadbać o ochronę najczęściej narażonych części ciała, takich jak twarz, szyja i dłonie. Jeżeli dana osoba dozna oparzenia słonecznego, oznacza to, że narażenie na działanie promieni słonecznych z pewnością trwało dłużej, niż jest to bezpieczne. Jednak nawet zanim dozna się oparzenia słonecznego, można ulec nadmiernemu narażeniu. Częste poparzenia słoneczne, w szczególności w dzieciństwie i we wczesnej młodości, wiążą się ze znacznym wzrostem ryzyka zachorowania na raka skóry na późniejszym etapie życia. Niemniej jednak każde narażenie na działanie promieniowania ultrafioletowego (UV) w każdym wieku powoduje wzrost ryzyka zachorowania na raka skóry.