Każda osoba jest narażona na promieniowanie jonizujące pochodzenia naturalnego oraz wynikające z działalności człowieka. Indywidualny stopień narażenia na promieniowanie lub indywidualna dawka promieniowania, które mierzy się w milisiwertach (mSv) w skali roku, zależą od miejsca zamieszkania danej osoby, wykonywanej przez nią pracy, spożywanych pokarmów i napojów oraz procedur medycznych, które ma za sobą. Szacuje się, że przeciętny mieszkaniec Europy jest narażony na promieniowanie w wysokości 4 mSv w skali roku. Ze względu na przedstawione powyżej przyczyny związane ze stylem życia wiele osób jest narażonych w stopniu znacznie wyższym lub niższym niż przeciętnie.

Dla wielu osób pojedyncza największa dawka promieniowania o przeciętnej wysokości 1–2 mSv w skali roku pochodzi z radonu występującego w domu, ale dawka ta jest bardzo zróżnicowana w zależności od domów i lokalizacji. Większość naturalnych źródeł promieniowania, takich jak promieniowanie kosmiczne i niskie poziomy naturalnej promieniotwórczości w żywności, nie jest łatwo kontrolować we własnym zakresie, ale promieniowanie to na ogół nie sięga wysokich poziomów (szacuje się, że nie przekracza ono 0,5 mSv w skali roku).

W Europie największe źródło narażenia na promieniowanie wynikające z działalności człowieka stanowią procedury medyczne, w szczególności procedury przeprowadzane w celu zdiagnozowania problemów zdrowotnych (szacuje się, że promieniowanie to wynosi przeciętnie około 1–2 mSv na osobę w skali roku, ale zależy od tego, czy dana osoba była poddawana badaniom i jaka była ich liczba). Wykorzystanie promieniowania w medycynie ma na celu postawienie lepszej diagnozy (np. wykonanie zdjęcia rentgenowskiego w celu zlokalizowania choroby lub urazu, aby zastosować właściwe leczenie) lub leczenie (radioterapia w leczeniu raka), a zatem stosuje się je z korzyścią dla pacjenta i ten stopień narażenia na promieniowanie jest zwykle akceptowalny, biorąc pod uwagę bardzo duże korzyści.

Dla porównania, inne rodzaje narażenia na źródła promieniowania wynikające z działalności człowieka, takie jak bardzo małe, nieuniknione promieniowanie materiałów promieniotwórczych w elektrowniach jądrowych podczas ich normalnego funkcjonowania, skutkują bardzo małymi dawkami promieniowania (znacznie poniżej 0,01 mSv w skali roku, nawet w przypadku osób mieszkających w pobliżu takich obiektów). Niektórzy pracownicy, w tym załogi linii lotniczych, pracownicy elektrowni jądrowych i niektórzy górnicy w kopalniach podziemnych, mogą być narażeni na wyższe dawki promieniowania, wahające się od 1 do 10 mSv w skali roku, jeżeli w pracy mają do czynienia z materiałami promieniotwórczymi lub jeżeli pracują w miejscach o podwyższonym stopniu promieniowania.

W wyniku dwóch największych awarii elektrowni jądrowych – w Czarnobylu na Ukrainie w 1986 r. oraz w Fukushimie Daiichi w Japonii w 2011 r. – doszło do uwolnienia bardzo dużych ilości materiałów promieniotwórczych oraz do narażenia na promieniowanie bardzo dużej liczby ludności. W przypadku Czarnobylu narażenie ludności poza obszarem byłego Związku Radzieckiego nieznacznie przekroczyło normalną dawkę promieniowania, z jaką mamy do czynienia w trakcie całego życia, a promieniowanie z elektrowni w Fukushimie nie miało istotnych skutków dla Europy.