Οι περισσότερες ανθρωπογενείς εφαρμογές της ακτινοβολίας ελέγχονται από τον νόμο. Γενικώς, οι νόμοι αυτοί επιτρέπουν μόνο σε εξουσιοδοτημένους χρήστες να χειρίζονται ραδιενεργά υλικά. Επίσης, προβλέπουν την επιβολή αυστηρών ορίων σε περίπτωση αποδέσμευσης ραδιενεργών ουσιών στο περιβάλλον. Επίσης, απαιτούν από τους εργοδότες να διαχειρίζονται και να περιορίζουν την έκθεση του προσωπικού τους στην ακτινοβολία.

Στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, η ακτινοβολία συνήθως χρησιμοποιείται μόνον όταν ο γιατρός θεωρεί ότι ο ασθενής πρέπει να υποβληθεί σε συγκεκριμένη διαδικασία εξέτασης, όπως είναι η ακτινογραφία, η αξονική τομογραφία, το σπινθηρογράφημα με ραδιενεργά ισότοπα, και η ακτινοθεραπεία. Στις περιπτώσεις αυτές, ο γιατρός αποφασίζει κατά πόσον ο ασθενής θα ωφεληθεί από το διαγνωστικό ή θεραπευτικό αποτέλεσμα της ακτινοβολίας, σε σύγκριση με τον μικρό πρόσθετο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου που συνεπάγεται η έκθεση. Οι περισσότερες χώρες διαθέτουν κατευθυντήριες γραμμές προς στήριξη των εν λόγω κλινικών αποφάσεων.

Ορισμένες φυσικές πηγές ακτινοβολίας δεν ελέγχονται εύκολα. Η έκθεσή μας στην κοσμική ακτινοβολία και στην ακτινοβολία γάμμα που οφείλεται στη φυσική ραδιενέργεια των πετρωμάτων και του εδάφους καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την περιοχή στην οποία διαμένουμε. Το ραδόνιο που υπάρχει στις κατοικίες και στους χώρους εργασίας συνιστά τη σημαντικότερη πηγή έκθεσης στη φυσική ραδιενέργεια, και μπορεί να ελεγχθεί.